3/11/2015

Αναζητώντας τη γραμμή των οριζόντων…

Μια γραμμή χωρίζει την ανατολή από το σκοτάδι, όταν του ξάγρυπνου το βλέμμα πλανιέται στο χώρο.

Η ίδια γραμμή σαν ζώνη κρατάει του κόσμου τα περιθώρια και εξάπτει τη φαντασία γι’ αυτά που κρύβει.

Στέκεται πάντα εκεί, ακίνητη, πολλές φορές φλογοβόλα και άλλες πάλι θολή σαν σκέψη κουρασμένου ανθρώπου.

Την πλησιάζεις μα απομακρύνεται. Νιώθεις πως είναι σαν την ανησυχία σου που δεν μπορείς να συγκρατήσεις.

Μόνο αυτή μπορεί να περάσει το όριο με την ταχύτητα που η ψυχή θέλει.

Ένας κόσμος αποκαλύπτεται και μια επιθυμία γεννιέται.

Προσπαθεί να εμποδίσει του μυαλού την ταχύτητα μα νικιέται από την φαντασία.

Έτσι η πραγματικότητα ακολουθεί τον μύθο και η γοητεία της ταχύτητας σπρώχνει σε νέες αναζητήσεις.

Πόσο σύνθετος μπορείς να είσαι άνθρωπε; Όταν άλλοτε αυτή την γραμμή την νικάς και άλλοτε σε πνίγει;

Της ψυχής σου το όριο σε καθορίζει και όμως εσύ το αγνοείς.

Παλεύεις να σωθείς ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα.

Δεν βολεύεσαι, προχωράς μα όμως συχνά νικιέσαι.

Δεν βρίσκεις εύκολα τη γραμμή για να ισορροπήσεις, μα σίγουρα υπάρχει.

Αν γίνεις κυνηγός ονείρων τότε μπορεί να σταθείς, να σηκώσεις το βλέμμα από του βάρους την καθήλωση και τότε θα νιώσεις ελεύθερος. 

Θα είσαι ελεύθερος να ανακατέψεις της ζωής τις ηδονές.

Ελεύθερος να ανακατέψεις της φύσης  τα χρώματα με της ζωής τα συναισθήματα.

Πίνακες και πέτρινα κορμιά θα ενσαρκώσουν την φαντασία και ένας κόσμος όμορφος θα γίνει το κατώφλι σου.

Άσε το βλέμμα σου λοιπόν να φύγει πέρα από του ορίζοντα τη γραμμή. Δώσε στην ψυχή σου την ορμή να δαμάσει την θλίψη και άσε τα μηνύματα της φύσης να χαϊδέψουν τις αισθήσεις.

Σαραϊλίδης Κώστας